Zapasy

Zapasy Wrocław – trening dla wszystkich…

Zapasy w klubie Puncher Wrocław to treningi wyselekcjonowanych elementów tego sportu, ściśle ukierunkowanych pod rywalizację w Mieszanych Sztukach Walki. Dobre zapasy to również nieocenione uzupełnienie w przygotowaniach i zawodach BJJ i Grapplingu. Nie jesteśmy klubem stricte zapaśniczym i nie bierzemy udziału w konkurencji Polskiego Związku Zapaśniczego w żadnym ze stylów olimpijskich. Startujemy natomiast w MMA oraz różnych odmianach grapplingu. W obydwu dyscyplinach elementy zapaśnicze stanowią istotne narzędzie przybliżające do zwycięstwa. Nie należy również zapominać o ogólnorozwojowym wpływie treningu zapaśniczego na ćwiczących. Odgrywa on pozytywną rolę w zwiększaniu siły, wytrzymałości, gibkości, równowagi i koordynacji.

Zapasy w Puncher Wrocław wraz z BJJ składają się tak zwany blok grapplingowy. Według aktualnego harmonogramu treningi grapplingu odbywają się od poniedziałku do piątku o godzinie 19.00. W poniedziałki, środy i piątki szlifujemy umiejętności parterowe BJJ, natomiast we wtorki i czwartki skupiamy się na zapasach. Uprawiający Mieszane Sztuki Walki uzupełniają naukę chwytów o technikę uderzenia w różnych płaszczyznach. Podczas zajęć zapaśniczych poznajemy i doskonalimy następujące elementy: Wejścia i ucieczki ze zwarcia, walka w klinczu w środku pola oraz pod siatką, sprowadzania oraz ucieczki z parteru, techniki obaleń oraz obron, techniki bezpiecznego upadania i wstawania oraz zdobywania dominujących pozycji w parterze. Nabyte umiejętności dopracowujemy podczas różnego rodzaju walk zadaniowych.

Treningi zapaśnicze w klubie Puncher Wrocław można rozpocząć w każdym momencie roku. Zapraszamy osoby zarówno początkujące jak i zaawansowane. Instruktaż jest spersonalizowany i dostosowany do poziomu ćwiczących. Partnerzy treningowi dobierani są również pod względem zaawansowania oraz masy ciała. Trening prowadzony jest zgodnie z metodyką nauczania oraz z zachowaniem szczególnego bezpieczeństwa. Osoba początkująca nie musi obawiać się, że sobie nie poradzi. Pomimo, iż zapasy traktujemy jako zajęcia uzupełniające, to znajomość technik bokserskich, kickbokserskich i BJJ nie jest obowiązkowa. Zainteresowani rozwojem w takich dyscyplinach jak MMA czy Grappling mogą równolegle przystąpić do treningów pozostałych naszych sekcji.

Treningi zapaśnicze pod MMA we Wrocławiu…

Zapasy są obecnie jedną z trzech głównych dyscyplin tworzących MMA, obok brazylijskiego jiu-jitsu i muay thai. Skuteczność zapasów w MMA w stosunku do tradycyjnych sztuk walki od dawna nie podlega żadnej dyskusji. Już na samym początku turniejów UFC sport ten zyskał uznanie dzięki takim nazwiskom jak Ken Shamrock, Mark Coleman, Randy Couture, Mark Kerr, Dan Severn, czy Don Frye. Statystyki pokazują, iż największy odsetek mistrzów prestiżowych organizacji MMA to wysokiej klasy zapaśnicy mający za sobą wspaniałe kariery amatorskie. Wszyscy znają wybitne osiągnięcia zapaśnicze takich gwiazd MMA jak: Frankie Edgar, Yoel Romero, Ben Askren, Daniel Cormier, Brock Lesnar lub Dan Henderson.

Pomijając nieliczne rzuty o wysokiej amplitudzie, zapasy same w sobie rzadko kończą walkę. Jednak pozwalają na kontrolowanie oktagonu. Zawodnik prezentujący wysoki poziom zapaśniczy dyktuje strefę rywalizacji. Decyduje o przeniesieniu walki do parteru, lub kontynuowaniu jej w płaszczyźnie stójkowej. Zapasy w parterze uniemożliwiają rywalowi ucieczkę z dołu, wypracowują dogodną pozycję do uderzania oraz przygotowują pozycję do wykonania technik kończących.

Wrestling najlepszym sportem bazowym pod MMA

Wieloletni trening zapaśniczy kształtują nawyki techniczne i motoryczne pozwalające na ucieczkę z dołu lub natychmiastowe odwrócenie niekorzystnej pozycji. W stójce znacznie ograniczają możliwości strikerów. Zagrożenie przechwytem lub obaleniem zmuszają do ostrożnego używania kopnięć i uderzeń. Zapaśnicy dzięki swojej wytrenowanej sile, szybkości, zwinności i równowadze, są w stanie nie tylko kontrolować rywala lecz wręcz „zamęczać go”. Ciągła presja i konieczność bardzo męczących wybron zmusza przeciwnika do ogromnego wysiłku, odbiera mu przewagę psychiczną i czyni łatwiejszym do znokautowania. Uważa się, iż nie ma lepszej podstawy do wkroczenia w MMA niż zapaśnictwo amatorskie. Trening i rywalizacja zapaśnicza od najmłodszych lat buduje niedoścignioną bazę motoryczną oraz ogromną wytrzymałość psychiczną. Nie bez przyczyny zapasy uznaje się za jeden z najbardziej ogólnorozwojowych sportów na świecie.

Sympatycy MMA narzekają, iż zmagania zapaśnicze podczas pojedynku są nudne, nieczytelne i mało emocjonujące. Elementy pracy zapaśniczej spowalniają tempo walki i zazwyczaj nie skutkują ekscytującym zakończeniem poprzez nokaut lub poddanie. Przypomnijmy sobie reakcję widzów, kiedy u zarania rywalizacji w Mieszanych Sztukach Walki dominowali zawodnicy BJJ. Brazylijskie Jiu-Jitsu zdawało się również nudne i nieczytelne. Jednak za sprawą swojej skuteczności miało ogromny wpływ na rozwój współczesnego MMA. Z czasem poziom Jiu-Jitsu wśród zawodników wyrównał się. Opanowanie technik defensywnych stało się niezbędną zdolnością zapobiegającą szybkiej porażce przez poddanie. Widzowie również poznali sekrety i niuanse BJJ i zaczęli pasjonować się tymi fragmentami rywalizacji.

Typologia zapasów…

Zapasy są sportem walki polegającym na fizycznej rywalizacji pomiędzy dwoma zawodnikami przy użyciu technik grapplingowych. Dzięki takim elementom jak rzuty, obalenia, sprowadzenia, podcięcia, przetoczenia, klucze, klamry, uchwyty oraz inne działania ruchowe określone zasadami i przepisami, walczący próbują zdobyć oraz utrzymać wyższą pozycję. Głównym celem walki zapaśniczej jest zwycięstwo poprzez rozłożenie przeciwnika na łopatkach lub przez uzyskanie przewagi punktowej.

Występuje bardzo szeroka gama stylów zapaśniczych o bardzo zróżnicowanych zasadach, regulaminach i przepisach. Podstawowy podział wyróżnia dwa główne nurty. Pierwszy z nich to zapasy profesjonalne. Są one pozorowaną, ustawioną walką opartą na chwytach zapaśniczych stanowiącą formę sztuki. Najefektowniejszym elementem tego rozrywkowego przedstawienia teatralnego są bez wątpienia ewolucje akrobatyczne. Drugim to walka grapplingowa stanowiąca autentyczną rywalizację. W skład tego nurtu wchodzą unikalne dla kultury danego regionu geograficznego zapasy ludowe, zapasy plażowe, oraz zapasy amatorskie. W skład zapasów amatorskich wchodzą dwa style będący sportami olimpijskimi oraz zapasy kolegialne powszechne w Stanach Zjednoczonych.

Obecnie zapasy amatorskie są najbardziej popularną formą tego sportu. Dzielą się na dwa podstawowe style. Pierwszy z nich to zapasy klasyczne zwane również grecko-rzymskimi. Drugim są zapasy w stylu wolnym. Obydwa style to dyscypliny o zasięgu międzynarodowym praktykowane na całym świecie. Obydwa style są również sportami olimpijskimi. Zapasy klasyczne dołączyły do grona dyscyplin olimpijskich podczas pierwszych nowoczesnych Igrzysk Olimpijskich w Atenach w 1896 roku. Po jednorazowej nieobecności w 1900 roku, styl klasyczny wraz ze stylem wolnym dołączyły na dobre do listy sportów olimpijskich podczas igrzysk w St. Louis w 1904 roku. W roku 2004 wprowadzono również konkurencję kobiet.

Styl klasyczny i wolny…

Styl klasyczny powstał na bazie wiele stylów europejskiego wrestlingu ludowego. Opracowanie tej formuły zapaśniczej przypisuje się napoleońskiemu żołnierzowi Jeanowi Exbrayatowi. W 1848 roku Exbrayat wprowadził podstawowe reguły dotyczące zasad bezpieczeństwa oraz zakaz chwytania poniżej linii pasa. Od tej pory tak zwany wrestling francuski przyjął się w całej Europie i zyskał ogromną popularność. Za sprawą włoskiego zapaśnika Basilio Bartolettiego zaczął funkcjonować również pod nazwą zapasów grecko-rzymskich. W 1921 roku International Amateur Wrestling Federation oficjalnie przejął regulację dotyczące tej formuły. Obecnie podstawowym ograniczeniem regulaminowym jest zakaz używania technik niebezpiecznych, wykorzystywania uchwytów poniżej pasa oraz atakowania nóg. Wizytówką z pewnością stały się dynamiczne rzuty o tak zwanej wysokiej amplitudzie.

Styl wolny wywodzi się z Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych. Główną rolę w jego powstaniu odegrały zapasy catch-as-catch-can. Jednak jest on połączeniem różnych wpływów, w tym zapasów tradycyjnych, sambo i judo. Nadrzędnym celem skutkującym zwycięstwem jest obalenie przeciwnika na matę i skontrolowanie go po rzucie. W odróżnieniu do stylu klasycznego, regulaminy pozwalają na używanie technik angażujących nogi zarówno w ataku jak i obronie. Szczególną formą zasługującą na uwagę są zapasy szkolne i kolegialne. Praktykuje się je w Stanach Zjednoczonych na poziomie szkoły średniej i gimnazjum, a później college’u i uniwersytetu. Dzięki szerokiej gamie różnych stylów zapasów ludowych przybyłych do Stanów Zjednoczonych wraz z emigrantami powstała wyraźnie amerykańska odmiana stylu wolnego.

Wrestling – rys historyczny…

Starożytność

Mongolia i Irak

Zapasy towarzyszyły ludzkości od najdawniejszych czasów. Antropologowie zaobserwowali różne formy zmagań siłowych u małp człekokształtnych. Na podstawie zachowania hominidów wywnioskowali, iż podobne formy rywalizacji  zabawowej mogły występować u naszych przodków. Jednak pierwsze udokumentowane przekazy historyczne zawdzięczamy malowidłom ściennym, rzeźbom, freskom oraz starożytnym przekazom piśmiennym. Najstarszym znaleziskiem przedstawiającym walkę dwóch zawodników w otoczeniu widowni są malowidła z okresu neolitu z jaskini w mongolskiej prowincji Bayanghongor. Naukowcy datują to odkrycie na 7000 rok p.n.e.. Dowodami na ogromną popularność zapasów na terenie starożytnego Bliskiego Wschodu są dwa odkrycia. Pierwszym jest kamienna płyta przedstawiająca trzy walczące pary z około 3000 roku p.n.e., a drugim dwie postacie z brązu w zapaśniczych pozach znalezione w Khafaji w Iraku z 2600 roku p.n.e..

Egipt

Liczne dowody prastarej historii grapplingu znajdujemy w starożytnym Egipcie. Malowidła z czasów piątej dynastii faraonów w Sakkarze z około 2400 roku p.n.e. przedstawiają potyczkę dwóch sług faraona Nyuserrea, Khnumhotepa i Niankhkhnuma. Nieopodal w grobowcu Akhethotepa i Ptahhotepa obserwujemy freski pokazujące zapaśnicze zmagań dwunastu chłopców. Popularność tego systemu walki w Egipcie potwierdzają obrazy z 2000 roku p.n.e. z okresu XI-XII dynastii. W kilku grobowcach w Beni Hasan na ścianach obserwujemy sceny walk czterystu sześciu par zapaśniczych. Ku naszemu zdziwieniu ten bezcenny zabytek z doliny Nilu przedstawia niemalże wszystkie techniki stylu wolnego współczesnych zapasów.

Indie, Chiny, Bliski Wschód

W dalszej kolejności pojawiły się pierwsze przekazy pisemne greckich oraz indyjskich klasyków. Sanskryckie dzieło poetyckie Mahabharata opisuję pojedynek zapaśniczy dwóch wielkich wojowników Jarasandhy i Bhimy. Natomiast chińskie apokryfy mówią o starożytnym stylu zapaśniczym Jiao Ti, zwanym później Shuai Jiao i używanym przez Żółtego Cesarza rywalizującego z rebeliantem Chih Yiu. W latach od 221 do 207 p.n.e. w okresie panowania dynastii Qin rekrutowano najlepszych zapaśników i urządzano walki na dworze cesarskim. Również przypowieść z Księgi Rodzaju Starego Testamentu przedstawia walkę Jakuba z Aniołem.

Grecja

Równie dużą popularnością, co na Bliskim wschodzie, zapasy w cieszyły się starożytnej Grecji. Można zaryzykować stwierdzenie, iż były jednym z najpopularniejszych sportów. Traktowano je jako wiarygodny sprawdzian siły. Publiczność uwielbiała takich zawodników jak Milon z Krotonu czy Leontiskos z Messene. Praktycznie uznawała atletów za półbogów. Bardzo często przedstawiano zapaśników w literaturze, rzeźbie, ceramice czy malarstwie. Ich wizerunki widniały także na monetach. Zapasy opisywał Homer w Iliadzie i Odysei. W mitologii greckiej powstanie władcy ziemi Zeusa poprzedza pojedynek zapaśniczy z jego ojcem Cronosem. Sport ten uprawiali również Herakles i Tezeusz. Pierwszy z nich udusił lwa nemejskiego, natomiast drugi zasłynął ze zwycięskiej walki zapaśniczej z siłaczem Mickunem. Ponoć także i sam Platon uczestniczył w rywalizacji zapaśniczej podczas igrzysk istmijskich.

Rzym

Zapasy dołączyły do listy dyscyplin sportowych Starożytnych Igrzysk Olimpijskich w 708 roku p.n.e. jako część pięcioboju. Taki stan rzeczy trwał aż do podboju starożytnej Grecji przez Imperium Rzymskie. W okresie od 510 roku p.n.e. do 500 roku n.e. Cesarstwo Rzymskie wchłonęło podbite państwa wraz z ich całym dziedzictwem naukowym, kulturalnym i sportowym. Taki sam los spotkał zapasy greckie, które w tym okresie przybrały nazwę zapasów rzymskich. Sport w tym okresie stracił bardzo wiele ze swej brutalności stając się jeszcze bardziej popularnym i powszechnym.

Średniowiecze 

W średniowieczu zapasy praktykowano w różnych regionach świata. Od piątego do piętnastego wieku cieszyły się ogromną popularnością zarówno w całej średniowiecznej Europie, w Azji, Bliskim Wschodzie oraz na subkontynencie indyjskim. Cesarz bizantyjski Bazyli I panujący od 867 do 886 roku według przekazów nadwornych historyków pokonał samochwalczego bułgarskiego zapaśnika.  Literatura arabska ukazuje samego Mahometa w roli utalentowanego zapaśnika zwyciężającego w walce z niewiernym. Dowody wskazują, iż sport ten był objęty patronatem wielu rodzin królewskich w tym francuskich, angielskich, a nawet japońskich. Uprawiała go zarówno szlachta, jak i klasy niższe. Forma zapasów opracowana i uprawiana w Japonii w okresie od 1336 do 1573 roku w czasach szogunatu Muromachi do dziś jest określany jako stare japońskie Jujitsu.

Na płaskorzeźbach niektórych świątyń Angkoru widnieją wizerunki tradycyjne khmerskich zapaśników. Ten lokalny styl zapaśniczy z Kambodży był uprawiany w okresie świetności imperium od około dziewiątego do piętnastego wieku. Powstanie Maloyuth, najwcześniejszej znanej formy tego stylu datuje się na 788 rok. Stworzył go kapłan Timu. W VIII wieku za sprawą Chama Baba przybrał obecną formę. W świątyni Banteay Srei obok walczących mężczyzn przedstawione są również zapaśniczki. Jest to dowód uprawiania zapasów w Kambodży przez obie płcie.

Nowożytność

Za złote lata zapaśnictwa światowego uznaje się koniec XIX wieku. W Europie triumfy święcił styl „grecko-rzymski”. Natomiast zapasy w stylu wolnym cieszyły się ogromną popularnością w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. „Złoty wiek” tego sportu rozpoczął się około roku 1890 i trwał do rozpoczęcia I wojny światowej w 1914 roku. Największe nazwiska tamtej epoki to urastający do rangi gwiazd: Paul Pons „Kolos”, Stanisław Zbyszko, Georg Hackenschmidt, Constant Lavaux, William Muldoon, Frank Gotch, Martin „Farmer” Burns i Jack Carkeek.

Współczesność

Zapasy powojenne zaczęły się odradzać na nowo. Jednak zostały przyćmione przez rosnący na popularności boks i nie zdołały osiągnąć przedwojennej popularności. Kolejną przerwę spowodował II wojna światowa, po której ten sport olimpijski ugruntował swoją pozycję. Na początku 2013 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski podjął głosowanie za usunięciem zapasów z Igrzysk Olimpijskich. Na szczęście zamierzenia MKOL-u nie powiodły się i zmagania zapaśników znowu zobaczymy podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2020 roku. Obecnie dzięki ciągle rosnącej popularności MMA zwiększa się również zainteresowanie zapaśnictwem.

Zapaśnictwo ludowe…

W różnych regionach świata na drodze ewolucji rozwinęły się tak zwane zapasy ludowe. Część z nich miała wpływ na powstanie ujednoliconych systemów rywalizacji międzynarodowej, a część funkcjonuje do dziś dnia jako forma folkloru, regionalnej rozrywki i lokalnego sportu.

Europa

Na szczególną uwagę zasługują tutaj Wyspy Brytyjskie. Tutaj właśnie wykształciły się i były uprawiane różne wersje styli grapplingowych: Catch-as-catch-can, Backhold Wrestling, Scottish Backhold, Cumbrian Wrestling, Cornish wrestling, Devon wrestling oraz irlandzki Collar-and-elbow. Wraz z osadnikami cześć tych stylów trafiła do Stanów Zjednoczonych. Również w innych krajach europejskich rozwinęły się różne lokalne formy zapasów:

Glíma w Islandii i Norwegia, Kragkast w Szwecji, Gouren we francuskiej Bretonii, Ranggeln w Niemczech i Austrii, Schwingen w Szwecji, Lucha leonesa w Hiszpanii, Lotta Campidanesa we Włoszech, Trântă w Rumunii i Mołdawii, Narodno rvanje w Serbii, Pelivan w Albanii, Serbii i Bulgarii, Sambo w Rosji, Pakištynės w północnej i zachodniej oraz Ristynės we wschodniej i południowej Litwie .

Azja

Równie dużo różnego rodzaju ludowych odmian zapasów obserwujemy w Azji. W samych tylko Chinach praktykuje się kilka styli: Shuai Jiao, Die Jiao, Qielixi, „Gi Ge”, Ndrual Dluad i Beiga. Japonia zasłynęła z Sumo i Jujutsu oraz mniej znanego, pochodzącego z wyspy Okinawy – Tegumi. Ssireum  uprawia się w Koreii, Mariwariwosu w Tajwanie, Gulesh  w Azerbejdżanie, Koshti w Iranie, Karakucak Güreşi w Turcjii, Khridoli i Chidaoba w Gruzjii, Kokh w Armenii.

Subkontynent Indyjski

Różnorodnością odmian zapaśniczych może pochwalić się subkontynent indyjski. W tym rejonie prym wiodą głównie Indie. Stamtąd pochodzą: Boli Khela z Bangladeszu, Inbuan z Mizoram, Malla-yuddha z południa Indii, Mukna z północno-wschodniego stanu Manipur, Pehlwani z Mughal i Vajra-mushti oraz Malakhra występująca głównie w Pakistanie.

Indochiny

Przenosząc się na tereny Azji północno-wschodniej, również możemy zaobserwować wiele odmian ludowych zapasów. W Birmie uprawia się Naban, w Kambodży Bok Cham Bab, na indonezyjskich wsiach – Benjang Gulat, Vat co truyen w Wietnamie Północnym, Bultong w północnej części filipińskiej wyspy Luzon, styl Buno w środkowej i południowej części tej wyspy oraz Dumog na wyspie Visayan znajdującej się również na archipelagu filipińskim.

Ameryka

W krajach obu Ameryk ogólnie rozpowszechnione i bardzo popularne są profesjonalne zapasy. Są formą sztuki i widowiska rozrywkowego opierającego się głównie na ewolucjach akrobatycznych połączonych z występami teatralnymi. Ponadto w Brazylii powodzeniem cieszy się Luta Livre, Lucha Libre w Meksyku, Huka-huka – wśród amazońskiego plemienia Yawalapiti. Natomiast w Stanach Zjednoczonych na stałe przyjął się system zapasów szkolnych i kolegialnych.

Afryka

Afryka to przede wszystkim Lucha canaria – styl z Wysp Kanaryjskich, Laamb z Senegalu, Boreh z Gambii, Evala z Togo oraz Lutte Traditionnelle z Burkina Faso i Nigru, Tigel z Etiopii, Grech z Tunezji oraz Gidigbo z Nigerii.

Oceania

Niezmiernie dużo lokalnych odmian sportów zapaśniczych obserwujemy na terenie Oceanii. Godne wymienienia są z pewnością: Coreeda występująca na zachodnich przedmieściach Sydney, Epoo korio w zachodniej prowincji Papua Nowa Gwinea, w Kiribati i Nauru, Fagatua w Tokelau, Hokoko na Hawajach, Mamau lub Ringa Ringa wśród Maorysów w Nowej Zelandii, Moana na Tahiti i Polinezji Francuskiej, Pi’i tauva w Królestwie Tonga, Popoko wśród Maorysów z Wysp Cooka, Taupiga na Wyspach Samoańskich oraz Veibo na Fidżi.