Treningi K-1 we Wrocławiu
K-1 od wielu lat stanowi najpopularniejszą, a za razem wiodącą odmianę Kickboxingu. Ograniczony klincz, nienaganny boks i techniki nożne zaczerpnięte z Muay Thai stanowią o dynamice i widowiskowości tej dyscypliny. Stanowi ona formułę pośrednią pomiędzy Kickboxingiem a Muay Thai. Zawodnicy używają wszystkich technik bokserskich i nożnych. Niedozwolone są uderzenia łokciami, obalenia zapaśnicze i walka w parterze. Natomiast klincz jest ograniczony do zadania tylko jednego kopnięcia kolanem bez naciągnięcia głowy. W klubie „Puncher Wrocław” zajęcia K- 1, podobnie jak treningi Kickboxingu połączyliśmy z treningami Muay Thai ze względu na podobieństwa metod treningowych.
Historia K-1 sięga lat osiemdziesiątych. W 1993 roku w Tokio zostaje przeprowadzony pierwszy turniej „K-1 Grand Prix„. Walki według nowego regulaminu odbywają się w ringu bokserskim. Zdobywają w Japonii coraz większe rzesze zwolenników. W roku 1995 opuszcza Japonię i trafia do Szwajcarii. Pierwszy turniej zostaje rozegrany w USA w 1998 roku, a w 1990 odbywają się już turnieje kontynentalne, będące eliminacjami do tokijskiego finału. W roku 2002 federacja wprowadza kategorię wagową do 70 kg. Okazuje się bardzo trafionym przedsięwzięciem bo turnieje K-1 Max dostarczają nie mniej emocji niż jego „cięższy odpowiednik”.
K-1 Wrocław – najpopularniejsza odmiana kickboxingu…
Któż nie zna takich nazwisk jak Ernesto Hoost, Peter Aerts, Jerome Le Baner, Bob Sapp czy Remy Bonjasky. Nie mniejszym uznaniem cieszą się bohaterowie K-1 Max: Albert Kraus, Masato, Andy Souwer, Buakaw Por. Pramuk. Ciągle rosnąca popularność tej formuły sprawiła iż, amatorskie federacje Kickboxingu wprowadziły ją do swoich rozgrywek. Formuła ta bez wątpienia stała się najbardziej medialnym sportem walki z dziedziny sportów”uderzanych”. Regulaminy Muay Thai zawierają w sobie wiele zawiłości. Tym samym dla przeciętnego widza są niezrozumiałe i nieefektowne. Walka „ciało w ciało”, żeby stała się przejrzysta i zrozumiała, wymaga znajomości technik i zasad „klinczu”. Uderzenia łokciami, pomimo, iż są bardzo efektowne, powodują bardzo ciężkie kontuzje. Kończą często pojedynki przed czasem i wcale niekoniecznie na korzyść zawodnika lepszego. Ponadto rządy wielu krajach zabroniły walk z użyciem łokci.
Przedstawiciele K-1 poradzili sobie z tymi problemami ograniczając klincz do jednorazowego kopnięcia kolanem bez uchwytu za głowę. Całkowicie wyeliminowali naciąganie głowy oraz uderzenia łokciami. W ten sposób powstała bardzo przejrzysta formuła. Tym samym dostosowana do systemu prawnego większości krajów i wymogów transmisji telewizyjnych. Dodatkowa przystępna dla oczu niewtajemniczonego widza.
Nauka kickboxingu dla początkujących
Wszystkie te cechy złożyły się na wielką popularność. Za tym poszedł, ogromny sukces komercyjny. W miarę upływu czasu obserwujemy ewolucje w samym sposobie walki. Na początku turnieje były formą swoistej konfrontacji pomiędzy przedstawicielami „uderzanych” sztuk i sportów walki. Potykali się z sobą; bokserzy, karatecy, kickboxerzy, przedstawiciele Kung Fu, Muay Thai, Taekwondo. W tej chwili K-1 stało się wąską specjalizacją. Chcąc osiągnąć sukces w tej formule, przygotowanie zawodnika powinno opierać się na treningu wszystkich płaszczyzn stójkowych. Po pierwsze zawodnik powinien nienagannie operować technikami bokserskimi, Po drugie musi charakteryzować się efektywnym wykorzystaniu kopnięć okrężnych i frontalnych, zadawanych na wszystkie strefy. Na końcu fighter K-1 musi dysponować nienagannym przygotowaniem kondycyjnym i fizycznym. Również niezbędne jest posiadanie podstawowych umiejętności obrony w klinczu. Pomimo iż jest on zabroniony, często oglądamy go w wykonaniu zawodników wywodzących się z Muay Thai.